De veilige en vertrouwde weg of juist van het onbekende proeven?

12:11 0 Comments

Een tijdje geleden schreef ik over de problemen die ik tegen ben gekomen tijdens het lesgeven. Het ging onder andere over het niet nakomen van afspraken of het gebrek aan motivatie tijdens de les zelf. Ik probeer de leerlingen dan ook duidelijk te maken dat ze er niet voor mij hoeven te zitten, maar voor zichzelf. Zij hebben dan ook de keuze om de les te volgen of dat ze dat niet doen. Ik zal uiteraard niet boos worden of er überhaupt iets van zeggen, de leerling moet zelf willen leren. Om deze problemen, waarvan ik niet de enige ben die deze opmerkt, te ondervangen, zijn er de laatste tijd een aantal veranderingen in de school doorgevoerd. Een daarvan was het aangepaste rooster waar ik laatst over schreef. Binnen mijn eigen lessen heb ik een keuze gemaakt om de leerling zelfstandig te laten werken aan een lesbrief.

Nu de lesbrief bijna af is, rees in mij toch de vraag hoe de leerlingen de lesbrief hebben ervaren. In het begin waren zij enthousiast en positief, maar is dat ook zo gebleven naarmate de lesbrief vorderde? Een leerlinge vond van niet en wilde graag terug naar de 'oude' stijl, ze zal nog wel de lesbrief afmaken. In de volgende weken zal ik mijn didactiek dan ook aanpassen aan haar wensen.

Omdat ik toch kritisch en nieuwsgierig blijf, ga ik hier ook vragen aan stellen. Kiest een leerling voor de veilige manier van leren met behulp van een methode uit angst voor het onbekende of omdat zij dit al gewend zijn? En daarbij; hoe kun je hier als docent het beste mee omgaan? Leerlingen hebben aangegeven dat ze op hun vorige scholen het werken met een methode niet altijd fijn vonden, maar kiezen nu toch vrijwillig voor juist die manier van lesgeven. Aangezien het de wens van de leerling is, kan ik hier als docent niet zeggen dat dit niet goed is of dat een andere manier misschien beter past bij de leerling. Het draait immers niet om mijn mening, maar om dat van de leerling. Zodra een docent op deze manier invloed probeert uit te oefenen, vormen we het leerproces van de leerling naar onze hand terwijl het democratisch onderwijs juist de vrije vorm benadrukt. Ik denk alleen dat dit het natuurlijk leren niet bevordert omdat er dan teveel vastgehouden wordt aan één bepaalde methode. Ik heb besloten om er niets over te zeggen en om aan de wens van de leerling proberen te voldoen.

Vorige week formuleerde ik de volgende vraag: "Is dit (consent gaan wanneer de leerling doorhad dat hij zijn visie niet zou kunnen bereiken i.v.m. teveel tegengas vanuit de rest van de kring) een valkuil van de sociocratische kring of juist een leermoment voor de leerling om zichzelf sterk te maken voor zijn/haar mening?". Afgelopen week heb ik hier nog over nagedacht en ik ben tot de conclusie gekomen dat dit een leermoment is geweest voor de leerling. Ook al begreep ik de zwakke positie van de leerling, benadrukt het wel de gelijkwaardigheid binnen een kring en het besef dat je niet alleen op school bent. De leerling wilde misschien iets anders dan de rest, maar gaf wel toe dat het huidige besluit beter was voor de school als geheel. Dat je als achtjarige als het ware al 'uit kunt zoomen' op de situatie om het groter geheel te kunnen zien en dan tot de conclusie kunt komen dat een besluit beter voor het groter geheel is, is al een erg mooie les.

Daarnaast blijft Stagiair Luc steeds verder groeien en krijg ik steeds meer spontane berichten naar aanleiding van mijn blog. Dit vind ik natuurlijk erg leuk en ik moedig reacties met kritische punten of vragen over mijn blog alleen maar aan, we kunnen immers niet niet leren!
Reageren kan onder deze post, via mijn mailadres (l.c.cabrito@gmail.com) of via de pagina van Stagiair Luc.